Nie pamiętam konkretnego momentu, w którym pomyślałem: „chcę być fotografem”. To się po prostu wydarzyło. Kiedyś złapałem za aparat, zrobiłem kilka zdjęć – słabych, krzywych, bez pomysłu. Ale coś w tym było. Coś, co kazało mi wracać. Z czasem przestałem się skupiać na technice, a zacząłem na ludziach. Na emocjach, których nie da się zaplanować.

Dziś fotografuję śluby i rodzinne uroczystości. Obserwuję. Słucham. Czasem żartuję, czasem milczę. Potrafię być niezauważalny, ale jeśli trzeba – wchodzę w środek wydarzeń, pomagam, podpowiadam. Nie mam jednej recepty – każda historia jest inna. I właśnie to mnie kręci.

Zdarzało mi się fotografować w deszczu, w stodole, w zamku, o wschodzie słońca i przy świetle świec. Miejsce nie ma większego znaczenia. Liczy się to, co dzieje się między Wami – i to właśnie staram się uchwycić. Bez udawania, bez sztucznego uśmiechu. Po prostu Waszą prawdę.

Bo dobry kadr to nie tylko światło i kompozycja. To moment, który coś znaczy.